Sarah Jio "Marcowe fiołki" - recenzja gościnna

Tytuł oryginału: The Violets of March
Tłumaczenie: Julia Gryszczuk-Wicijowska
Wydawnictwo: Znak liternova
Data wydania: 22 lutego 2012
Liczba stron: 304

To będzie opowieść o pewnej książce, którą zaczynasz czytać. Czytasz, kleją Ci się oczy i odkładasz na półkę. Zamykasz oczy i próbujesz zasnąć..."Ale co będzie dalej?" kręci Ci się po głowie. Nie możesz usnąć. Więc co robisz ? Zapalasz małą lampkę, przykrywasz się kołdrą i czytasz... czytasz aż skończysz. Kto jest sprawcą tego nocnego "zamieszania"? Otóż Sarah Jio i "Marcowe fiołki". Dziś z ręką na sercu przyznaję - Sarah Jio trafia w moje serce, trafia w moja duszę i mój "literacki gust". 

O czym jest ta cudowna książka? W kilku słowach mogłabym napisać, że jest ona o straconych nadziejach oraz o poszukiwaniu siebie. Jest także o straconej miłości i o miłości tej piękniejszej - miłości zyskanej. Brzmi ciekawie? No to uchylę jeszcze rąbka tajemnicy. Można powiedzieć, że Emily - główna bohaterka książki to szczęściara - ma dom, męża, wspólne plany na przyszłość. Jest także znaną pisarką i choć tak naprawdę zabłysnęła tylko jednym dziełem - doczekała się ekranizacji swej powieści i... wypaliła się. Wypaliła się twórczo i choć sama przed sobą tego nie przyznaje - w pewien sposób jest wypalona również emocjonalnie. Funkcjonuje jak większość ludzi - czeka na powrót męża z pracy, spędzają wspólnie czas, nie zastanawiając się, czy tak naprawdę właśnie tego oczekuje od życia. Pewnego dnia mąż oznajmia jej, że odchodzi. Tak nagle. Poznał inną, zakochał się i chce rozwodu. Bohaterka jest wstrząśnięta i załamana. Z dniem, kiedy ukochany mąż zabiera z ich wspólnego mieszkania ostatni karton - Emily zaczyna zastanawiać się, kiedy tak naprawdę była ostatni raz prawdziwie szczęśliwa. I nagle uświadamia się, że prawdziwe, nieskażone niczym szczęście pamięta z dawnych lat, kiedy to spędzała beztroskie wakacje na wyspie u uwielbianej przez nią ciotki Bee. Nie myśląc zbyt wiele - pakuje walizki i wyrusza w podróż na wyspę, która uleczy jej duszę, ukoi złamane serce i być może - tchnie powiew świeżości w jej zardzewiałą twórczość. 

Jednak wymarzony spokój nie trwa długo - w zapomnianym, różowym pokoju, który blisko 30 lat zamknięty był pod kluczem, Emily odkrywa stary pamiętnik, który skrywa więcej niż jedną tajemnicę. Kobieta z dnia na dzień jest coraz bliższa poznania prawdy, którą tak skrupulatnie ukrywano przed jej rodziną przez wiele, długich lat. Historia opisana w pamiętniku to bowiem coś więcej niż tylko losy wielkiej i tragicznej miłości tajemniczej Esther i Elliota. To także niewyjaśnione zaginięcie/ śmierć pewnej kobiety, historia nieudanego i nieszczęśliwego małżeństwa, niespełnionej miłości, a także przyjaźni - tej prawdziwej, choć czasem przynoszącej ból. Przy okazji, żeby nie było zbyt nudno - Emily natrafia w sklepie na Grega - swoją pierwszą, wielką miłość. Ożywają wspomnienia, a niespodziewany pocałunek przywołuje wspaniałe, szalone młodzieńcze uczucia. Czy to miłość, czy jednak "tylko" czar wspomnień? Kim jest Jack, tajemniczy i młody artysta, który od pierwszego dnia wywarł na niej olbrzymie wrażenie, a od którego ciocia każe jej się trzymać z daleka ? Jack bowiem jest zupełnie inny, niż znani dotąd Emily mężczyźni - tajemniczy, trochę powściągliwy, do tego wspaniały kucharz i romantyk. Czy jego losy splatają się z losami bohaterów z tajemniczego pamiętnika? O tym dowiecie się tylko, jak przeczytacie tę książkę, a wierzcie mi - naprawdę warto.

Książka skrywa w sobie wiele zagadek. Kawałek po kawałku odkrywamy skrawki wielu tajemnic, które na sam koniec wyjaśniają nam wszystko. Do ostatniej strony byłam oczarowana historią wszystkich bohaterów i choć nie przepadam za książkami, które cofają się w czasie - wszystkie historie poruszyły moje serce. Niesamowita książka. Najchętniej zaczęłabym czytać ją od nowa, choć dopiero dziś w nocy ją skończyłam. Napisana pięknym językiem, bezbłędnie i niezwykle klimatycznie. Prawdę mówiąc Sarah Jio pisze swoje książki tak, że od razu wczuwam się w losy bohaterów i razem z nimi przeżywam wszystkie emocje. Niesamowicie opisany klimat wyspy - czytając książkę byłam gotowa jechać tam na wakacje choćby dziś. I te marcowe fiołki... 

Książka o tym, jak można zgubić i odnaleźć siebie. O miłości, która (choć nie dosłownie ) zabija i o miłości, która daje nadzieję. O przyjaźni - tej na zawsze, do ostatniego tchu i o sekretach, które skrywane gdzieś głęboko - odkryte przynoszą ukojenie. Książka przeczytania w ramach wyzwania - nie zasnę, póki nie przeczytam tego do końca :P 

Aneta Kęska

Książka przeczytana w ramach wyzwania "Pod hasłem"