Strony

wtorek, 15 sierpnia 2017

Joanna Marat "Madonny z ulicy Polanki"




Autor: Joanna Marat
Wydawnictwo: Prószyński i S-ka
Data wydania: 2016
Liczba stron: 480










Stara kamienica w Gdańsku-Oliwie, dająca schronienie kobietom nie potrafiącym się odnaleźć w życiu, które określone już w tytule mianem "madonny" stanowią filar powieści nieznanej mi dotąd pisarki - Joanny Marat. A to już czwarta jej książka... Czy niezbyt kusząca okładka oraz opis sugerujący babskie czytadło o poplątanych losach pokoleń mnie uwiodły? Zapraszam na moje wrażenia z lektury

Anna Formela to kobieta, która wciąż ucieka. Najpierw zostawiła w Polsce męża a teraz po cichu opuściła starszego od siebie partnera, z którym mieszkała w Szwecji. Miała jednak dosyć samotności oraz chłodu i powściągliwości Svena. Nie lubi przywiązywać się do ludzi i rzeczy - z wyjątkiem swojej walizki w kwiatki - dlatego postanawia zamieszkać na ulicy Polanki, z dala od ludzi którzy nie chcą jej pomóc. Musi podratować swoje zdrowie i zawalczyć o przyszłość. Czy jej się to uda? Czy podejmowane przez nią decyzje będą słuszne, choć sprzeczne z radami lekarzy?

Maciej Zagrobny jest onkologiem, który od lat wzdycha do jednej do swych pacjentek, wbrew woli matki - Moniki, z którą mieszka. Na nic jej utyskiwania, że zakochiwać się w chorej na raka kobiecie to nie jest szczyt marzeń dla jej syneczka. Ale serce nie sługa i doktor Maciek stara się zbliżyć - na ile to możliwe - do obiektu swej radości, czyli do Anny, zwłaszcza że zamieszkała w jego mieszkaniu na Polanki. Czy spełnią się jego sny?

Weronika również mieszka w starej kamienicy i poza przyjaciółką Madzią (którą nota bene zdradza mąż) nie ma do kogo ust otworzyć. Jest wdową, która dorabia sobie praniem i prasowaniem koszul jednego z sąsiadów, którego nazwała Latającym Holendrem. Później relacja przeradza się w coś więcej... Wciąż obawia się powrotu syna, przeczuwa bowiem że to spotkanie nie będzie należało do radosnych. Dlaczego? Co ukrywa kobieta? Kim jest jej syn a kim tajemniczy sąsiad?

W powieści pojawia się też Małgorzata Herbst, dziennikarka lokalnego brukowca, która nie potrafiła ułożyć sobie życia... Wszystko się sypie - córka ma problemy, jej partner zaczyna żałować że zdradzał żonę a ona... Cóż, postanawia skusić się na podkomisarza! Jakby tego było mało jest jeszcze przecież Sven, który naprzemiennie chce i nie chce odnaleźć Anię oraz jej mąż ze swoją nową kobietą. Nie mogę zapomnieć również o matce i siostrze Anki - te dwie kobiety również sporo wniosły do tej historii. Choć nie tylko one, bowiem autorka wprowadziła kilku bohaterów z przeszłości, czyjaś matka, babka czy ojciec i już pojawiły się zawiłości i tajemnice rodzinne a na deser jeszcze sprawy kryminalne!


Powieść prawie do mnie trafiła. Dlaczego prawie? Otóż zniechęcił mnie początek... a dokładniej - trzysta stron. Zupełnie nie mogłam się wciągnąć w opowieść o losach postaci - teraźniejszych oraz tych z przeszłości. Kiedy zaczynały się rozdziały lub podrozdziały nie było jednoznacznie wskazane o kim jest mowa, co skutkowało tym, że nie wiedziałam do kogo odnieść to, co przeczytałam. Mam wrażenie, że ciekawa fabuła i mnogość intrygujących postaci została przytłoczona niepotrzebnymi lub przydługimi przemyśleniami oraz rozwleczonymi wypowiedziami. Zbyt wiele pojawia się monologów a za mało dialogów. Rzadkie rozmowy bohaterów połączone z niełatwym językiem autorki sprawiły, że nie potrafiłam się zaaklimatyzować w gdańskiej kamienicy.

Na pierwszy rzut oka podczas lektury tych stronic niewiele się też dzieje. Niby akcja jest, ale czytelnik (mam tutaj na myśli siebie) nie pragnie jak najszybciej zakończyć domowych czynności, bo dać się porwać historii... A zawiłe powiązania rodzinne i historie bohaterów drugoplanowych nieco mieszają w głowie.
Nie polubiłam bohaterów, z żadnym nie potrafiłam się utożsamić, nikt też nie wzbudził we mnie sympatii i chyba jedynie losy Anki wywołała u mnie szybsze bicie serca i zaciskanie kciuków.

Na szczęście moją ocenę ratuje to, co zdarzyło się potem. Szkielet, śmierć, siniaki, krew, szpitale oraz pożar - wtedy dopiero "Madonny z ulicy Polanki" sprawiły, że chciałam szybko dotrzeć do końca, by poznać finał. Na dodatek brawa dla autorki za jakże sprytne i zgrabne połączenie poszczególnych postaci ze sobą! Z reguły udaje mi się domyślić takich rzeczy, ale tym razem odnotowałam tylko maleńkie sukcesy.

Joanna Marat zawarła w swej powieści mnóstwo poważnych problemów - dylematy matek, patologie, zmaganie się z chorobą i samotnością, romanse, życie pod pantoflem matki lub żony, homoseksualizm oraz relacje przyrodniego rodzeństwa. Pokazała również jak ważne jest życie w zgodzie z własnych sumieniem oraz odpuszczenie win przodkom, którzy nieco skomplikowali los potomnych, nie mając nawet takiej świadomości.

Podsumowując - "Madonny z ulicy Polanki" to gorzka i przepełniona bólem opowieść o życiu polskich, zwyczajnych kobiet kryjących się w ponurych kamienicach przed światem i jego radościami. W pełni realistyczne oddanie trudności z jakimi trzeba zmagać się każdego dnia licząc na małe radości i odrobinę spokoju czy uwagi innych. Nie jest to łatwa powieść, ale niesie niejedno przesłanie oraz dowód na to, że warto zastanowić się nad tym czy można zmienić coś w swej codzienności, by innym oraz nam samym żyło się lepiej.





Książka przeczytana w ramach wyzwań: Grunt to okładka, 52 książki


Za możliwość przeczytania książki
dziękuję Autorce oraz

10 komentarzy:

  1. Początek czyli 300 stron? :) Chyba podziękuję, skoro nie jest zbyt dobry :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Wiem, że dość specyficznie to określiłam - początek to 300 stron, ale zwykle na początku książki nie można się wciągnąć, prawda? :)
      Myślę, że nie warto rezygnować już teraz, bo może Ciebie książka zainteresuje? Sprawdziłam inne opinie, widać ogromny zachwyt...

      Usuń
  2. Generalnie sama historia wydaje się godna poznania, a w dodatku mam tę książkę na czytniku, ale... 300 niezbyt porywających stron na 480? To chyba za dużo...

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Owszem dość dużo, ale nie zrażaj się bo przed chwilą patrzyłam na LC, mnóstwo opinii jest mega pozytywnych! Ja nie wiem dlaczego ja odebrałam inaczej powieść...

      Usuń
  3. Sama nie wiem. Niby temat kuszący, jednak jeśli ponad połowa nie zachwyca to nie warto sięgać :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Może Ciebie szybciej wciągnie... Tak jak pisałam w poprzednich komentarzach, inni lepiej odebrali książkę...

      Usuń
  4. Hmm, po pierwsze bardzo trudne tematy... no może przy okazji kiedyś sięgnę po tą książkę... ale tylko przy okazji...

    OdpowiedzUsuń
  5. Nie wiem, czy doczytałabym do 300. strony. Odpuszczam.

    OdpowiedzUsuń
  6. Czytałam wcześniejsze książki Autorki, tę również mam w planach :)

    OdpowiedzUsuń

Przeczytałaś/-łeś to co napisałam, napisz co o tym myślisz, będzie mi miło :)

Zastrzegam sobie prawo do usuwania komentarzy anonimowych, obraźliwych i spamu.